3.51ptg Sep 1 itu, telefon saya berbunyi ketika saya sedang membetulkan paip radiator kereta yang patah. Kepala pulak tengah serabai memikirkan bertimpa timpa ujian yang saya terima minggu lalu. Dengan tangan yang separuh hitam dek grease, saya jawab panggilan tanpa lihat nombor pemanggil.

"Hallo brader!Assalamulaikum! Tengah buat apa tu? ha ha ha", ujar pemanggil tu. Dalam hati saya, macam akan akan kenal suara ni tapi kat mana ya? Tup tup rupanya yang menelefon ialah YB Timbalan Menteri Pengajian Tinggi! Walla!

YB Datuk Saifuddin Abdullah, anak jati Temerloh ini seorang yang saya kira proaktif dan sangat berdedikasi terhadap tanggungjawabnya. Ada facebooknya sendiri. Ada Tweeter. Tidak pernah terlupa bahawa satu masa dahulu dia juga adalah manusia biasa seperti kita.

Dalam perbualan telefon itu, beliau bertanya butiran dan ehwal kedudukan UIAM yang berhutang 2 tahun dengan saya tu. Saya sampaikan kronologi dan minta ehsan pertimbangannya untuk meneliti. Tetapi yang lebih menyebabkan saya bertambah hormat kepada orang seperti beliau ialah bilamana beliau kata," ada butir contact person tu? Kalau ada boleh bagi sekarang".

Saya yang sangap ni terkapai kapai mencari butir tu dan siap minta beliau tunggu @ hold the line. Pun beliau kata OK! Akhirnya perbualan 5 minit sangat sangat bermakna untuk saya.

Kenapa? adakah masalah UIAM tu selesai?

Bukan! Bukan sebab itu!

Ate?

Kerana rupanya ada diantara kita yang kalaupun memandang langit yang tinggi, tidak dilupa rumput di bumi!